نمی نازم، نناز (بحث بررسی وبلاگ های آی تی)

سلام

بحث از اونجایی شروع شد که محمد عرفان عزیز در پستی با عنوان می نازم، می نازی، می نازد یک مطلب انتقادی نوشت. وقتی مطلب رو خوندم یاد خاطراتی از سال های گذشته وبلاگ نویسیم افتادم. بگزریم. بعد سیه شاهین در پست هایی با عنوان می نازم، می نازی، می نازد , و همبستگی وبلاگهای IT و همبستگی وبلاگهای IT بخش دوم مطالبی نوشت. هر دو تا مطلب رو خوندم و حالا من می نویسم.
بچه های آی تی که ما بررسیشون می کنیم 3 دسته هستن:
1- کسانی که اصلا وبلاگ نمی نویسند.
2- کسانی که وبلاگ می نویسند ولی به قول محمد عرفان مغرور هستند.
3- کسانی که وبلاگ می نویسند و هیچ وقت مغرور نبودند و به دیگران کمک می کنند.

دسته اول - کسانی که اصلا وبلاگ نمی نویسند
اینکه بگیم اینها به خاطر مغرور بودن نمی نویسند فکر کنم جمله مناسبی نباشه. شاید سرشون شلوغه. باور کنید گاهی اوقات سر منم اون قدر شلوغ میشه که اصلا وقت نمی کنم ایمیل چک کنم. چه برسه به وبلاگ نویسی. بعضی ها هم از بیخ به دنبال به اشتراک گذاشتن اطلاعاتشون نیستن و فقط دنبال بیزینسن. و خیلی دلایل دیگه که هر آی تی کاری می تونه برای خودش داشته باشه.

دسته دوم - کسانی که وبلاگ می نویسند ولی به قول محمد عرفان مغرور هستند
این دسته همون هایی هستند که عرفان حسابی بهشون پریده بود. اینکه بگیم چون فلانی مغروره پس تحریمش کنیم درست نیست. چون اولا اینجا تحریم معنایی نداره (به قول آی تی نگار) و ثانیا این طور آدما خود بخود منزوی میشن، چرا ما زحمت بکشیم؟
به نظر من اینکه بیام و جلشون بایستیم و جبهه گیری کنیم کار درستی نیست. شاید مزاکره راه بهتری باشه. باهاشون صبجت کنیم. بحث کنیم. اون ها رو به طرف خودمون جذب کنیم. مطمئنا خیلی از این افراد وقتی جمع دوستانه ما رو ببینند به جمع ما می پیوندن.

دسته سوم -کسانی که وبلاگ می نویسند و هیچ وقت مغرور نبودند و به دیگران کمک می کنند
من همیشه شکر گذار بودم که یه همچین آدمایی وجود دارن. تا الان با خیلی هاشون دوست شدم و باهاشون ارتباط برقرار کردم.
فکر می کنم این دسته موفق تر از دو دسته قبلی باشن. دلایلی زیادی هم برای این حرفم دارم.


در نظر داشته باشیم که ما نمی تونیم به زور کسی رو عوض کنیم. حالا چه می خواد مجبور کردن به وبلاگ نویسی باشه و چه می خواد عوض کردن شخصیت باشه.

چکار کنیم؟
0- چرا با دیگران بحث کنیم؟ از خودمون شروع کنیم. از خودمون و دوستانمون.
1- از همه دعوت کنیم تا بنویسن.
2- ایجاد گروه های کاری (به عنوان مثال یه گروه تعریف کنیم در مورد گوگل که خبر های گوگل رو بنویسن و ...)
3- فراتر از وب. چرا روابط فقط در وب محدود بشه؟ می تونیم جلسات حضوری خارج از وب هم داشته باشیم. من با چند تا از بهترین دوستانم از طریق همین جلسات حضوری آشنا شدم.

چیزی که مهمه اینکه نباید وبلاگ نویسی (به خصوص در زمینه آی تی) به یک امر تکراری تبدیل بشه. نباید بر روی عده خاصی فشار زیادی بیاد.

همدیگر رو قبول داشته باشیم.

موفق باشید